Starczowzroczność, inaczej prezbiopia jest procesem związanym z naturalnym starzeniem się oczu. Dotyka ona przede wszystkim osób mających powyżej 40. lat. Czym dokładnie jest starczowzroczność? W jaki sposób się ją diagnozuje? Jakie metody leczenia mamy do wyboru?

Prezbiopia, inaczej starczowzroczność jest rodzajem wady wzroku, która powiązana jest z gorszym widzeniem na bliskie odległości. Ma ona związek z pogorszeniem się akomodacji oka, co z kolei wynika z mniejszej elastyczności gałek ocznych pojawiającej się wraz z wiekiem.

Starczowzroczność może dotyczyć zarówno osób posiadających krótkowzroczność, jak również nadwzroczność (dalekowzroczność). Co więcej, może pojawić się u osób bez żadnej wady wzroku. Nie należy przy tym mylić jej z nadwzrocznością starczą.

Warto przy tym zaznaczyć, że prezbiopia nie jest traktowana jako choroba, ale jako naturalna konsekwencja procesu starzenia, która z czasem może pojawić się u każdej osoby w starszym wieku.

Pierwsze objawy starczowzroczności:

  • trudności w czytaniu treści na bliskie odległości
  • odsuwanie tekstu od oka, aby widzieć go lepiej

Warto przy tym wskazać, że starczowzroczność u osób posiadających już wady wzroku często rozwija się w sposób mało zauważalny, dlatego też można zdiagnozować ją dopiero podczas wizyty o okulisty oraz wykonania badania okulistycznego.

W jaki sposób leczy się starczowzroczność?

Najczęściej starczowzroczność jest korygowana przez odpowiednie okulary. Stosuje się wtedy okulary ze szkłami progresywnymi, które pozwalają na dobre widzenie zarówno do dali, jak i do bliży. Soczewka tego typu ma wtedy specjalną konstrukcję posiadającą różne ogniskowe.

Warto także wskazać, że prezbiopia może być leczona przez zastosowanie odpowiednich zbiegów laserowej korekcji wad wzroku. Metoda ta pozwala na uzyskanie bardzo dobrych efektów u większości pacjentów.

Podsumowując, jeśli zauważamy u siebie zmiany w widzeniu, szczególnie w widzeniu na bliskie odległości, warto umówić się na wizytę w gabinecie okulisty i wykonać badanie!